Mijn naam is Sha’ul Yisrael, ik ben een Surinaamse Jood uit Rotterdam. Ik beschouw mijzelf als een eenvoudige, orthodoxe Jood. Sinds enkele weken woon ik in een stacaravan in Alon Sjeboet, Judea, Jisraëel.
Alon Sjeboet maakt deel uit van Goesj Etsion. Het gebied Goesj Etsion werd in 1948 verloren waarbij tientallen Joden werden vermoord. Gelukkig kwam dit gebied in 1967 weer in Joodse handen.
Alon Sjeboet is een religieuze jisjoeb (nederzetting) in Judea van ongeveer 700 families. Het is een omheinde nederzetting waar 24 uur per dag bewaking is. Op sjabbat zijn de twee toegangspoorten gesloten voor verkeer. Haast iedereen bezoekt tijdens sjabbat de drie synagogediensten in een van de vijf lokale synagogen.
Ik woon nu een kleine twee weken in de stacaravan, twaalf meter lang en drie en een halve meter breed. De caravan standplaats in Alon Sjeboet heet Gibat Hachiesj. Er staan ongeveer 30 caravans. Mijn caravan staat aan de rand. Er is vanuit mijn woonkamer- en slaapkamerramen een schitterend uitzicht op de zuidelijke rand van Efrat en op Jisjoeb Miegdal Oz.
In de ochtenduren studeer ik Talmoed aan de jesjiba Machon Meir en in de middag leer ik Hebreeuws op de oelpan (leerschool). Mijn wekker gaat al om 4.45 uur af. Vanaf de standplaats van mijn caravan naar de synagoge is het een kwartier lopen. Om ongeveer tien voor zes ben ik aanwezig voor het ochtendgebed Sjachariet dat om 6.15 uur begint.
In overleg met mijn rabbijn op de jesjiba begin ik zelf iets eerder met tefila (gebed) omdat de tsiboer (synagogebezoekers) vooral in de ochtenddiensten op een sneller tempo dan ik hun tefila doen. Om ongeveer zeven uur ga ik terug naar de caravan. Hier drink ik een kop koffie, en met een goed gevulde fles water loop ik naar een kruispunt van waaruit ik kan liften naar Jeroesjalajim, of naar een groter kruispunt waar ik of de bus neem of verder naar Jeroesjalajim lift.
De sjioeriem (lessen) beginnen om 8.45 uur. Om 18.30 uur neem ik de bus terug naar Alon Sjeboet. ’s Avonds lift ik liever niet vanwege veiligheidsredenen. Ook vermijd ik auto’s met groene kentekens, want ik ben liever geen primeur als gekidnapte Surinaamse Jood.
Gibat Hachiesj, het caravanpark, bestaat uit Joden die uit veel landen komen: Peru, India, Noorwegen, Marokko, Oekraïne, Nederland, Suriname, … Vanuit de hele wereld zijn we naar Jisraëel, naar deze plek, thuisgekomen. Desondanks, zoals ik al op de jesjiba ervaren heb, zijn we een volk, am Jisraeel. Een bijzonder gevoel.
Ik kan met gerust hart zeggen dat mijn leven in Erets Jisraëel erg inspirerend is. De komende blogs zal ik daar meer over vertellen!
